środa, 11 grudnia 2013

Belchite

Belchite – miejscowość i gmina w Hiszpanii, we wspólnocie autonomicznej Aragonia, w prowincji Saragossa położona ok. 40 km od Saragossy. Jest siedzibą comarki Campo de Belchite.
W 1122 roku Alfons I Waleczny założył Bractwo Belchite w celu obrony granicy. W czasie podboju napoleońskiego została stoczona bitwa pod Belchite, w które brał udział m.in. 2 Pułk Piechoty Legii Nadwiślańskiej.
Belchite jest znane za sprawą położonych w pobliżu współczesnego miasta ruin starego miasta. W czasie wojny domowej miała w okolicy miasta miejsce bitwa pod Belchite, która toczyła się od 24 sierpnia do 7 września 1937 roku. Bitwa była jednym ze starć w ramach zakończonej niepowodzeniem ofensywy Armii Republikańskiej na Saragossę. Republikanie natrafili w Belchite na zaciekły opór nacjonalistów. W wyniku walk republikanie zdobyli Belchite, ale już w następnym roku kontrofensywa nacjonalistów i kolejna bitwa wyparły ich z miasta, które w toku walk zostało całkowicie zniszczone. Po wojnie odbudowano je w pewnej odległości od ruin, które zachowano w stanie naturalnym. Obecnie zachowały się w gruzowisku starego Belchite nieruszone szkielety budynków.
Wśród ruin starego miasta dominują sylwetki osiemnastowiecznych, barokowych kościoła św. Augustyna, z zachowaną konstrukcją dachu, płaskorzeźbami i wykończeniami naw i kolumn, kościoła św. Marcina z Tours, z zachowanymi resztkami malowideł, i piętnastowiecznej, mauretańskiej wieży zegarowej.













Żródła:
www.wikipedia.pl

https://cerradoporabandono.files.wordpress.com
http://1.bp.blogspot.com
www.unizar.es




poniedziałek, 25 listopada 2013

Varosha

Warosia (gr. Βαρώσια, tur. Maraş) – opuszczona dzielnica Famagusty na Cyprze, w dystrykcie Famagusta. De facto pod kontrolą Cypru Północnego. Mieszkańcy uciekli stąd podczas inwazji tureckiej.
Varosha jest wciąż miastem duchów, całkowicie opustoszałym. Z daleka można zobaczyć szkielety hoteli - ślad po czasach świetności kurortu. O Varoshy krążą legendy. Prawdę, jak tam jest naprawdę znają jedynie patrolujący teren żołnierze.













Źródła:
www.wikipedia.pl
www. podroze.gazeta.pl
http://dobraszczyk.files.wordpress.com
www.2.bp.blogspot.com
www. txt-atrium.pl

www. bi.gazeta.pl

sobota, 27 lipca 2013

Epecuen

25 lat temu Epecuen, południowo-zachodnia część Buenos Aries było tętniącym życiem kurortem, które w szczytach sezonów gościło zwykle ponad 200 tys. turystów.Turystycznaosada zbudowana została na brzegu słonegojezioraLargo, podczas złotego wieku Argentyny.
Było to miejsce oblegane przez przyjezdnych - jezioro było bardzo słone, a to znacznie ułatwiało im pływanie. Ponadto Epecuen było znane z posiadania wód leczniczych i upiększających.
W listopadzie 1985 roku miasteczko zostało jednak zatopione podczas potężnej ulewy, która nawiedziła Buenos. Woda przedarła się przez zbudowane zapory i dostała się na ulicemiasta. Ludzie musieli natychmiast uciekać. W ciągu kilku dni znajdujące się w Epecuen domy znalazły się 10 metrów pod słoną wodą.
W ciągu ostatnich kilku lat woda zaczęła stopniowo ustępować, odsłaniając zniszczone budowle jednego z największych kurortów Argentyny. Teraz zniszczone miasto wygląda jak z filmów o końcu świata.
Wciąż jednak ściąga turystów z całego świata. Ci zafascynowani apokaliptycznym widokiem, wynajmująhotelew pobliskim Carhue i liczą na odbudowanie zniszczonego miasta.
















Źródła:
www.kciuk.pl
www. trol649.u.re.pl
www. cool.cugiz.com
www.media1.rs
www.meteoprog.pl
www.ktrmurali.wordpress.com
www.fakty.interia.pl

piątek, 14 czerwca 2013

Detroit

Metropolia zbudowana została na potędze trzech wielkich koncernów samochodowych. W momencie, kiedy amerykańscy producenci zaczęli mieć problemy finansowe ze względu na koszty produkcji i zatrudnienia, spadek popytu, a także przegrany wyścig z azjatycką i europejska konkurencją, uderzyło to również w miasto. Niestety opieranie się na tylko jednej gałęzi gospodarki jest bardzo ryzykowne i niebezpieczne.

Olbrzymim problemem dla firm i pracodawców są związki zawodowe, a przede wszystkim UAW – związku zawodowego pracowników przemysłu samochodowego, który to wywalczył dla pracowników 7 tygodni urlopu, luksusowe ubezpieczenia lekarskie oraz fundusz dla pracowników zwolnionych. Przedsiębiorcy wolą przenosić swoje fabryki na południe kraju, gdzie związkowcy nie mają aż takich wpływów.
Od lat siedemdziesiątych XX wieku każdy burmistrz miasta był socjaldemokratą. Rozbuchana polityka socjalna, a także olbrzymia skala korupcji wśród lewicowych polityków Detroit doprowadziły miejskie finanse do ruiny.

Detroit stało się areną prawdziwej wojny społecznej i rasowej. Powstawały tu liczne getta, w których mieszkali czarnoskórzy migranci z innych części kraju. „Proces ten spowodował nie tylko częste protesty i zamieszki uliczne, ale również nowe zjawisko społeczne, nazywane The White Flight (Ucieczka Białych). Biali mieszkańcy w wielkim pośpiechu opuszczali miasto i wyprowadzali się na jego przedmieścia, do których czarnoskórzy migranci nie mieli dostępu.”
Nie można nie wspomnieć o kryzysie gospodarczym, który dotknął cały kraj, a dla Motor City jest przysłowiowym gwoździem do trumny.

Aktualnie miasto zadłużone jest na około 14 miliardów dolarów, a roczne starty wynoszą nieco ponad 300 milionów. Władze stanu Michigan zapowiedziały zaprzestanie pomocy miastu, a gubernator wprowadził specjalnego menadżera miasta, który ma ratować sytuację. Jest to ewenement, słynny prawnik, który pomagał w restrukturyzacji upadających firm teraz musi pomóc metropolii. Mieszkańcy protestują, twierdząc, że to zamach na demokracje ponieważ menadżer przejmuje pełnie władz w Detroit, a burmistrz będzie tylko jego pomocnikiem.
Ulice Motor City należą do najniebezpieczniejszych w całej Ameryce, tylko w 2012 roku doszło tutaj do ponad 800 strzelanin i napadów z użyciem niebezpiecznych narzędzie. W ich wyniku śmierć poniosło ponad 250 osób. Sytuacja raczej się nie zmieni, bo policjantów będzie coraz mniej. Na początku wieku było ich 5 tysięcy, teraz jest już tylko 3,5.

Miasto nękane jest przez pożary, a straż wyjeżdża tylko w momencie kiedy zagrożone jest ludzkie życie.
Zalegają tu sterty śmieci ponieważ służby komunalne właściwie nie funkcjonują ze względu na brak środków. Miejska kasa świeci pustkami do tego stopnia, że 40% procent dzielnic jest nie oświetlonych, a na mniej ruchliwych skrzyżowaniach wyłączono sygnalizację świetlną.
W latach świetności miasto liczyło 2 miliony mieszkańców i było jednym z największych w USA, dziś mieszka tu niespełna 700 tysięcy ludzi, tyle samo co w 1910 roku. Największa fabryka Forda w okresie świetności zatrudniała prawie 100 tysięcy ludzi, dziś pracuje w niej tylko 6 tysięcy. W przeciągu dekady bezrobocie zwiększyło się o prawie 170%, aktualnie wynosi niespełna 30%. Przed laty średni dochód na rodzinę był największy w Stanach Zjednoczonych, dziś na 68 sklasyfikowanych miast Detroit zajmuje 66 miejsce. Prawie 40% osób żyje w ubóstwie.
Od lat siedemdziesiątych XX wieku narastał konflikt pomiędzy społecznością afroamerykanów, a białymi. Dziś 80% ludności to czarnoskórzy. Taka struktura społeczna nie sprzyja na korzyść nowych inwestycji. To straszne, ale prawdziwe.

W opłakanym stanie jest edukacja. W Motor City odnotowano najniższy współczynnik zdawalności egzaminów. Statystyczny nastolatek ma większe szanse na wstąpienie do gangu, aniżeli ukończenie szkoły.

Władze miasta chcąc przyciągnąć ludzi urządzają masowe wyprzedaże pustych domów. Ceny wahają się od tysiąca do dwudziestu tysięcy dolarów, ale zdarzają się przypadki gdzie nieruchomość można nabyć już za dolara. Mimo to chętnych brakuje.
















Źródła:
www.poglad.com.pl
www.ciekawe.onet.pl
www.transatlantyk.org
www.biznes.interia.plwww.lebbeuswoods.wordpress.com


środa, 22 maja 2013

Kijondong


Kijŏngdong, Kijŏng-dong lub Kijŏng tong to wieś położona w P'yŏnghwa-ri, w Korei Północnej, usytuowana w Koreańskiej Strefie Zdemilitaryzowanej. Znana również w Korei Północnej jako "Wioska Pokoju", przez media zachodnie i południowokoreańskie nazywana Wioską Propagandy. Kijondong jest jedną z dwóch wsi, które mogły pozostać w czterokilometrowej Koreańskiej Strefie Zdemilitaryzowanej., powstałej na mocy rozejmu w 1953, zawieszającego wojnę koreańską. Drugą wioską jest południowokoreańska Daseong-Dong, oddalona o 2 kilometry.


Oficjalne stanowisko rządu Korei Północnej mówi, że wieś zamieszkiwana jest przez 200 rodzin i że na jej terenie działają centrum opieki nad dziećmi, przedszkola, szkoły podstawowe i średnie oraz szpital, jednak obserwacje Południa sugerują, że miasteczko jest faktycznie niezamieszkane. Zbudowane wielkim kosztem w 1950 roku, miało na celu propagandę i zachęcanie Koreańczyków z Południa do dezercji i jako dom dla żołnierzy pracujących przy artylerii, na fortyfikacjach i w podziemnych bunkrach, znajdujących się na strefie przygranicznej. Chociaż wstęp do wioski jest wzbroniony, jest to jedyna osada w Korei Północnej bezpośrednio widoczna z koreańskiej strefy zdemilitaryzowanej.

W Kijŏng-dong jest wiele jaskrawo pomalowanych, betonowych wielopiętrowych budynków i mieszkań. Większość z nich pozornie posiada energię elektryczną - te udogodnienia stanowiły luksus dla każdej wsi koreańskiej w 1950 roku (kiedy została zbudowana) na Północy, jak również na Południu. Miasteczko zostało tak zorientowane, że błękitne dachy i białe ściany budynków, obok ogromnej flagi KRLD są najbardziej wyróżniającą się cechą, widoczną zza granicy. Badania nowoczesnymi obiektywami teleskopowymi pokazuje jednak, że budynki są tylko betonowymi szkieletami: brakuje szyb, a nawet wnętrz pokoi. oświetlenie budynku jest włączane i wyłączane w określonych godzinach, starając się zachować złudzenie aktywności.

Do roku 2005 megafony zamontowane na kilku budynkach przekazywały treści propagandowe skierowane na południe. Pierwotnie wychwalano Koreę Północną i zachęcano niezadowolonych żołnierzy i rolników, by przechodzili przez granicę. Na Północy mieli być traktowani jak bracia. Ostatecznie przyczyniło się to do niewielkiej ilości dezercji, dlatego zmieniono treści na potępiające zachodnie wypowiedzi, komunistyczną propagandę i patriotyczną muzykę marszową o wysokim poziomie głośności do 20 godzin dziennie.

W latach osiemdziesiątych rząd Korei Południowej zarządził budowę masztu o wysokości 98,4 m ze 130 - kilogramową flagą Korei Południowej w Daeseong-dong. Rząd Korei Północnej odpowiedział zbudowaniem wyższego, mierzącego 160 m masztu z 270 kilogramową flagą w Kijŏng-dong, 1,2 km na zachód od granicy z Koreą Południową, nazwano to "wojną masztów". Maszt był drugim najwyższym na świecie, po maszcie Azerbejdżanu w Baku (162 m).









Źródła:
www.wikipedia.pl
www.toposmagazine.com
www.commons.wikimedia.org

czwartek, 2 maja 2013

Doupov

Doupov (niem. Duppau) – dawne miasto w północno-zachodnich Czechach, w Górach Doupowskich, u zbiegu Pustego Potoku i Liboca. Wraz z wysiedleniem Niemców po 1945 roku, opustoszało, a w roku 1955 ostatecznie przestało istnieć w wyniku założenia na tym terenie poligonu wojskowego Hradiště. Część zabudowy dotrwała do lat 70. XX wieku.

Początki miasta związane są z rodem Doupovców, do których należał zamek obronny na pobliskim szczycie Hradiště/Burgstadtl. Pojawia się kilka dat powstania twierdzy, od 1012 przez 1119 po 1281, pewne jest natomiast, że miasteczko założono początkiem XIV wieku. Prosperowało ono dzięki położeniu na skrzyżowaniu dróg handlowych. W 1421 Doupov stał się ofiarą wypraw zakonu krzyżackiego, tracąc na blisko sto lat (do 1514) prawa miejskie.

Kolejnymi po Doupovcach właścicielami dóbr zamku i miasta byli Zdziarscy ze Zdziaru (poł. XV w. – poł. XVII w.), Schlikowie (poł. XVI w. – 1618), Verdugowie, von Lützow, Czerninowie i Zedtwizowie (1858–1945).

W epoce nowożytnej głównym, poza handlem, źródłem dochodów doupovskich mieszczan było sukiennictwo; pracowało tu 70–80 sukienników. Do innych znaczących rzemiosł zaliczało się garbarstwo i szewstwo, a na początku XIX wieku miasteczko wzbogaciło się o cegielnię. W 1903 połączyła je z Kadanią i Podborzanami linia kolejowa (Duppauerbahn).

Z 1896 pochodzi jeden z najpełniejszych opisów Doupova zawarty w przewodniku Čechy wydanym przez Jana Otto. Jego autorem jest Bedřich Bernau, zilustrowany został natomiast przez Antonína Lewego. Miasto, należące do powiatu politycznego Kadań i będące siedzibą powiatu sądowego, liczyło wtedy 261 domów z około 1600 mieszkańcami. W górnej części rynku stał ratusz z datą 1576 i herbem. Jeszcze wyżej znajdował się barokowy kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP przebudowany w 1745. Do zabytków zaliczał się również zamek (w ówczesnym kształcie od XVIII w.) oraz byłe kolegium pijarskie z kościołem św. Elżbiety. Pierwotnie wzniesione zostało przez jezuitów, a w 1896 mieściła się w nim szkoła obuwnicza. Po jezuitach pozostała w Doupovie biblioteka z 1200 woluminami. Wspomniany jest też mały kościółek św. Wolfganga przy drodze kadańskiej. Bernau kończy swój reportaż stwierdzeniem, że miasteczko ma bardzo biedny charakter i niewiele zostało z jego dawnej sławy.

W wyniku wysiedlenia ludności niemieckiej na mocy dekretów Benesza Doupov po 1945 praktycznie opustoszał. 22 maja 1947 w miasteczku przebywało 525 osób. W lutym 1953 podjęto decyzję o utworzeniu w Górach Doupowskich poligonu wojskowego Hradiště – dwa lata później miejscowość została zlikwidowana. Mieszkańców przesiedlono do innych miast i wsi kraju karlowarskiego. Opuszczone budynki stopniowe były rozbierane do połowy lat 70. Doupovskie plenery wykorzystano w filmach Pięciu grzeszników (1964) i postapokaliptycznym Koniec sierpnia w hotelu Ozon (1967).








Źródła:
www.geocaching.com
en.valka.cz
kukies.rajce.idnes.cz
www.wikipedia.pl
www.pamatkyaprirodakarlovarska.cz

czwartek, 18 kwietnia 2013

Fordlandia

Fordlandia – osada przemysłowa w puszczy amazońskiej, część miasteczka Aveiro w brazylijskim stanie Pará, w pobliżu miasta Santarém, w połowie drogi między Belém a Manaus, nad brzegiem rzeki Tapajós.

Fordlandia została założona dla 8 tys. mieszkańców na obszarze 14.568 km² przez Henry Forda w drugiej połowie lat dwudziestych XX wieku, formalnie na mocy decyzji gubernatora Dionisio Bentesa i zatwierdzonego przez Zgromadzenie Ustawodawcze w dniu 30 września 1927. Miała stanowić centrum plantacji drzew kauczukowych potrzebnych do otrzymania kauczuku, dostarczanego później do amerykańskich fabryk Forda, potrzebnego do wyprodukowania opon, również do własnych zakładów w São Paulo. Własna plantacja miała na celu pozyskanie surowca tańszego niż kauczuk pochodzący z dalekich azjatyckich plantacji. Plany nie zostały zakończone sukcesem z powodu klęsk w uprawach i rebelii w 1930 miejscowych pracowników.

W mieście zostały wybudowane komfortowe osiedle mieszkaniowe, elektrownia, basen, szkoła, kościół, kino. Obecnie osada jest niezamieszkana.

W 1944 Walt Disney zrealizował film promocyjny pt "The Amazon awakens" (Amazonia się budzi).









Źródła:
www.wikipedia.pl
www.amazon.com
acommonreader.org
gilserique.blogspot.com
www.telegraph.co.uk

środa, 10 kwietnia 2013

Santa Laura

Santa Laura – opuszczone miasto w północnym Chile, w regionie administracyjnym Tarapacá, dawny ośrodek wydobycia rud saletry. Podobnie jak inne górnicze osady regionu zostało opuszczone po załamaniu się rynku saletry pod koniec I wojny światowej. W 2005 roku pozostałości miasteczka wraz z sąsiednim Humberstone zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
W Santa Laura zachował się budynek przetwórni i kompleks administracyjny.









                                                                                                                                                        Źródła:
www.wikipedia.pl
www.tripadvisor.com

piątek, 29 marca 2013

Ağdam

Ağdam (orm. Ակնա, Aghdam) – miasto w Azerbejdżanie, w rejonie Ağdam. Niegdyś żywe centrum regionu ze 150 tys. mieszkańców, obecnie całkowicie opuszczone w wyniku walk w konflikcie o Górski Karabach pomiędzy ormiańską ludnością a Azerbejdżanem. Od lipca 1993 miasto znajduje się pod kontrolą ormiańskich sił zbrojnych separatystycznej nieuznawanej Republiki Górskiego Karabachu. Miasto zostało najpierw zniszczone przez ostrzał artyleryjski, później zaś wielokrotnie szabrowane, głównie w celu pozyskania cegieł. Mieszkańcy uciekli w inne rejony Azerbejdżanu, do Armenii i do Iranu[1]. Jedynym niezrujnowanym budynkiem jest meczet[1], używany przez Ormian jako stodoła, co budzi protesty organizacji islamskich.

Pomimo faktycznego braku kontroli ze strony Azerbejdżanu, miasto Ağdam jest deklarowane jako oficjalna siedziba azerbejdżańskiego klubu piłkarskiego Qarabağ Ağdam, grającego wpierwszej lidze azerskiej.







www.myaghdam.wordpress.com
http://upload.wikimedia.org
www.sadistic.pl
www.stevehollier.wordpress.com
www.wikipedia.pl

niedziela, 3 marca 2013

Miasto Bodie

Leży w centrum Kalifornii i jest jednym z wielu wyludnionych miasteczek, które powstały na pustkowiu niemal z dnia na dzień, w związku z odkrywaniem żył złota. W 1859r. założył je u podnóża góry Sierra Nevada Bill Bodey.
W czasach świetności górnicze Bodie liczyło 10 tys. mieszkańców.
O Bodie, opustoszałym od lat 40. XX wieku, krążyły opowieści nawiązujące do wielkiego pożaru z 1932 roku. Ocalała wtedy tylko dziesiąta część domów. Chodziły słuchy, że miejsce jest przeklęte.
Ostatni mieszkańcy opuścili Bodie 60 lat temu, które opustoszało tak samo szybko jak powstało. Obecnie w miasteczku zachowało się około 100 domów, w tym 30 saloonów, szkoła i hotel.
Do dziś wymarłe miasteczko mogą zwiedzać turyści w Stanowym Parku Historycznym Bodie i poznać historie miasta opustoszałego od 60 lat.










Źródła:
www.ghosttowngallery.com
http://paranormalknowledge.com/
http://www.allaboutravelling.com
http://25.media.tumblr.com
www.thehappysorceress.tumblr.com
www.brimstonepistoleros.com

piątek, 8 lutego 2013

Craco


Kolejne fascynujące miasto widmo to Craco, położone we Włoszech w regionie Basilicata w prowincji Matera. Powstanie miasta datuje się na ok. 1060, kiedy władzę sprawował tutaj Arcybiskup Arnaldo. Craco wybudowano na zboczu wzgórza, głównie ze względu na łatwiejszą obronę w razie ataku. Skutki bliskich powiązań z kościołem są widoczne w sposobie budownictwa i ogromnej ilości kapliczek rozsianych są po całym miasteczku. Pod koniec XIX wieku, teren Craco zamieszkiwało 2000 mieszkańców, którzy zajmowali się głównie uprawą ziemi. Gleba zaczęła jednak tracić żyzność, a do tego doszły częste trzęsienia ziemi i huragany. W 1963 roku ze względu na wykryte osuwisko i zagrożenie zawaleniem miasto zostało całkowicie opuszczone. Cześć mieszkańców przeniosła się do pobliskiej wioski Craco Peschiera. Od tamtej pory nikt już tu nie zamieszkał. Dziś miasto przyciąga spragnionych wrażeń turystów, którzy wchodzą tu tylko na swoją odpowiedzialność.








Źródła:
www.sometimesinteresting.files.wordpress.com
www.wikipedia.pl
www.podroze.gazeta.pl
www.farm9.staticflickr.com
www.media-cdn.tripadvisor.com